Sie het also bimer agfange, d’Pepita, als Väträttig von de Lydia, wo zwei Wuchä Feriä gno und sich noch Kroaziä vätschüsst het.
Nätürlich isch d’Pepita jede Tag z’schpoht cho, und i has scho bim Z’mittag bereut, dass i si igstellt ha. Aber ab em zweite Tag het sie sich Müä gä und richtig gschinaglet. Zmindnescht bis em Mittag. Noch em Ässä isch si zrugg cho und het ä Fahnä gha. Aber so e richtigi. 3 Meter mal 2,50.
«Pepita», hani gseit, «wenn’d scho i dä Mittagspause muesch suufä, dänn suuf wenigschtens Wodka oder Gin, denn häsch kei Fahne. Mir sind äs aständigs Velagshuus und du muesch au räpresentiere … und ziäh entlich dä huerä Rock abe, chader jo jede wo ine chunnt i’d Chuchi luege…»
«Nöd muulä, Här Velegger. Wenn das äs aschtändigs Huus isch, denn bi em Papscht sini Tochter. Aber dass das keis aschtändigs Huus isch, gseht me nume scho, das mis Buech no nöd ärschine isch.»
D’Pepita isch amer vebii gstöggelet, und i ha vo ihrer Deowolke diräkt än Hueschteafall übercho. Heilands Sack! Da isch nümä nüt gsi. Än Schwall vo billigem Parfum, für 3,75 pro Hektoliter.
I bi as Fenschter gsekklet, has uffgrisse, igschnufet und mi wiit usäglehnt. U do isch mer dä Füli usem Tschope keit, zack, und undä uf em Pflaschter uffgschlaage. I ha zueglueget wie nem d’Tintä usglaufä isch, und denn isch en Laschtwage cho, und das isches denn gsi mit dem Füli, wo mer d’Autorä zum Füffzger gschänkt händ. Äs Unikat. Unersetzbar. Mit Widmig.
Diä huerä Pepita!
Aber gschäch nüt blöders.