Die 3. Pepita Spring-Gschicht

D’Pepita isch scho im Büro gsi, woni cho bi. D’Lydia, mi ni Sekretärin het au nöd gwüsst, wi lang si scho do isch.
«Hesch es entli gläse, mis Buech?», het gsi gmeugelät und ihren Supermini über dä Netzstrümpf zrächt zupft.
«Da isch kei Buech, sondern no äs Typoskript, liäbi Pepita, do bruuchts no chli öppis, bis do druus äs Buech wird…»
«Jo, jo , jo und blablabla, was isch, hesch dä super Stoff gläse? Wenn chunnts usä?»
I ha nüt gseit, sondern zerscht ämol dä Compi agworfä. Dä Venti hät gschnurrät wiä näs Chätzli.
«Hesch odr hesch nöd?», het Pepita mozät und en Schluck us de Cola-Dosä gno.
«Hani:»
«Und? Super, odr? Megasupergeil?!»
«Ä chli redundant isches scho», hani vorsichtig igworfä. D’Pepita isch ufgschossä und i ire Highheels an Schribtisch gschtolperät.
«Redundant, redundant, du Elefant. Was söll denn das heisse? Red tütsch!»
«Äs isch au voll vo Tautologiä, weisch, «wisse Schimmel» und so …»
«Du hesch doch kei Ahnig, da isch pure Sanggaller Barrock…»
«Seit  wär?»
«Än richtigä Schrifsteller, eine wo druus chunnt. Nöd so, wi du!»
D’Pepita isch jetzt richtig verockt worä und hät mit dä Händ i dä Luft umägfuchtlet und debi vägässe, dass sie no d’Coladosä i dä Hand het.
Aber do isches scho passiert: Dä Räscht vo dä Cola isch wiä die bruu Brunzi vo mänä Zombie uf mis Keyboard gschossä und zwüsche dä Buechstabä versickeret.

Die huerä Pepita!
Aber gschäch nüt blöders.